Wetenschapscommunicatie

Een illustratie van de Newtonpendel.

Wetenschapscommunicatie, vaak ook Wetenschaps- en Techniekcommunicatie (WTC) genoemd, verwijst in het algemeen naar publieke media gericht op het communiceren over bèta-wetenschappen met niet-wetenschappers. Vaak gaat het om professionele wetenschappers die doen aan 'popularisering' of 'outreach', maar populaire wetenschap is tevens een op zichzelf staand onderzoeksgebied. Het professionele veld omvat onder andere wetenschapsjournalistiek, wetenschapstentoonstellingen (bijvoorbeeld in musea en science centers), wetenschapsbeleid en de productie van media over wetenschap.

Wetenschapscommunicatie wordt door overheden en bedrijven gezien als iets belangrijks. In eerste instantie om interesse te wekken bij jongeren die naar aanleiding van die interesse wellicht een technische opleiding kiezen, iets wat de almaar groeiende vraag naar hoger opgeleide bèta's kan inlossen. Daarnaast zorgt verhoogde wetenschappelijke geletterdheid ervoor dat burgers een beter onderbouwde keuze kunnen maken of reactie kunnen geven.

Wetenschapscommunicators (wetenschapspapegaai) kunnen gebruikmaken van dezelfde methoden van entertainment en overtuigingskracht als in andere beroepen, zoals humor, verhalen vertellen en metaforen.[1][2] Soms worden ook wetenschappers getraind in de technieken die acteurs gebruiken.[3]

Wetenschappelijke opleidingen

Walter Lewin demonstreert het behoud van energie.

Aan verschillende universiteiten in Nederland wordt wetenschapscommunicatie als masteropleiding aangeboden, o.a. op:

  • Rijksuniversiteit Groningen (Educatie en Communicatie in de Wiskunde en Natuurwetenschappen)
  • Universiteit van Amsterdam (Major Science Communication)
  • Vrije Universiteit Amsterdam (Wetenschapscommunicatie voor Bèta-onderzoekers)
  • Radboud Universiteit Nijmegen (Wetenschapscommunicatie)
  • Tilburg University (Wetenschapscommunicatie)
  • Universiteit Leiden (Science Communication & Society)
  • Universiteit Utrecht (Science Education and Communication)
  • Universiteit Twente (Science Education and Communication)
  • Technische Universiteit Delft (Science Education and Communication)
  • Technische Universiteit Eindhoven (Science Education and Communication)

De meeste van deze masters kunnen worden gevolgd na het afronden van een technische bacheloropleiding. Vaak is er ook een educatie-variant die studenten een eerstegraads onderwijsbevoegdheid geeft.

Verder lezen

  • Willems, J.C.M. (red.) (2007) Basisboek wetenschapscommunicatie (Den Haag: Boom Lemma Uitgevers).
  • Van Dam, Frans, De Bakker, Liesbeth, Dijkstra, Anne M. (red.) (2014) Wetenschapscommunicatie, een kennisbasis (Den Haag: Boom Lemma Uitgevers).

Zie ook

Studenten leggen wetenschappelijke projecten uit aan bezoekers. Susanna Hornig stelt dat iedereen een betekenisvolle bijdrage aan wetenschap kan leveren, ook al gaat men niet zo diep als onderzoekers zelf doen.[4]
  • Populaire wetenschap
  • Populairwetenschappelijk tijdschrift
  • Wetenschapsmuseum
  • Techniekmuseum
  • Universiteit van Nederland
  • Universiteit van Vlaanderen

Externe verwijzingen

  • Indian Science Communication Society
  • Current discussions on Science Communication
  • University of Oxford - Talking to Camera - teaching scientists to communicate
  • The Center for Communicating Science, Stony Brook University

Referenties

  1. ↑ Point of Inquiry Podcast, "Don't Be Such a Scientist. Gearchiveerd op 27 juli 2017. Geraadpleegd op 27 maart 2012.
  2. ↑ RadioLab Podcast, "Tell Me a Story"
  3. ↑ The Scientist, "Try acting like a scientist". Gearchiveerd op 18 augustus 2010. Geraadpleegd op 27 maart 2012.
  4. ↑ Priest, Susanna Hornig (2009) ‘Reinterpreting the audiences for media messages about science’, in Richard Holliman et al (eds) Investigating Science Communication in the Information Age: Implications for Public Engagement and Popular Media (Oxford: Oxford University Press) 223-236.